Recensies Verloren zoon

'Met het leven omgaan is even moeilijk als de dood hanteren. In Verloren zoon geeft Dijkzeul prachtig vorm aan dode en levende geliefden, aan familieleden die onmachtig zijn elkaar lief te hebben, of hun liefde te tonen, aan verlies dat vér voor de dood begint. Heel sterk zijn de scènes waarin een negentienjarige, licht criminele jongen en zijn vader in hun kleine vuile ruimtes om elkaar heen draaien, elkaar negeren, pijn doen.
Dat alles in een verhaal waarin twee bizarre moorden, een met de bajonet, de ander met een hagelgeweer, moeten worden opgelost. Opbouw en plot, helemaal goed. En Philip Larkin heeft gelijk: Man hands on misery to man.'
**** De Volkskrant

'Er is geen genre waar zoveel wordt gestorven als in thrillers. De verschillende emoties daaromtrent stuwen de hoofdpersonen voort en daarmee het verhaal, maar het genre kan en mag de tijd niet nemen om zo uitgebreid bij die gevoelens stil te staan als in een klassieke roman zou gebeuren. Het zou interessant zijn om te lezen wat een puur literair auteur zou doen met het gehele spectrum aan gevoelens van een jonge vrouw die in een park een man aantreft wiens gezicht van dichtbij met een hagelgeweer is weggeschoten.
In thrillers moeten de emoties beknopter worden behandeld, maar wel geloofwaardig en dat is moeilijk; het lukt vaak matig tot slecht. In Verloren zoon, de vierde thriller van Lieneke Dijkzeul, lukt het glorieus en staat het toch geheel in dienst van de spanning die deze detective van begin tot einde opwekt.
Het boek gaat opnieuw over inspecteur Paul Vegter en zijn zeer Friese collega Sjoerd Talsma, maar het gaat vooral over de dood. Een bizarre bajonetmoord en bovengenoemde hagelgeweer moord zijn de meer exotische gevallen die het verhaal vormen, maar de dood van Vegters vrouw en de aangekondigde dood van de vrouw van Talsma zorgen voor een ondertoon van inzicht in de droefheid van het leven die de mannen delen en hun zeer van pas komt bij hun werk. Vegter en Talsma kennen de mens en zijn zachtaardig als dat kan en geniepig als dat moet.
Hoe Dijkzeul verbanden weeft is sterk; Verloren zoon is een uitgesproken spannend boek op de rustige manier waarop goede policiers dat kunnen zijn. De manier waarop ze het menselijk tekort en de hoop en angst in deze thriller bespreekt, is ook voor goede policiers uitzonderlijk. Het meisje dat de man zonder hoofd vindt, speelt een korte rol maar blijft door het gevoel dat even aan haar kleeft beter hangen dan menig hoofdpersoon in mindere thrillers.'
Robert Gooijer in NRC Handelsblad

'Dijkzeuls vierde thriller is de beste tot nu toe. Haar meesterlijke verteltrant geeft een meerwaarde aan de uitstekende plot. Verloren zoon geeft het begrip 'literaire thriller' inhoud.
Els Roes ***** in De Telegraaf

'Een ijzersterke thriller is Verloren zoon. Lieneke Dijkzeul is er weer in geslaagd een uitstekend geschreven, intelligent verhaal af te leveren.
'Heleen Spanjaard in Margriet

'Vegter is een sympathieke inspecteur...Hij is geen mannetjesputter en dat maakt hem alleen maar geloofwaardiger. Dijkzeul heeft met Vegter een overtuigende hoofdpersoon geschapen die nog wel een paar boeken mee kan. Bovendien schrijft ze goed en weet ze door de afwisseling van verhaallijnen en de persoonlijke besognes van haar hoofdfiguren een mooi ritme in haar roman aanbrengen...Wat niet wegneemt dat Verloren zoon, ondanks de niet al te moelijke plot, zeer onderhoudend is en in de enorme hoeveelheid Nederlandse zogenaamde literaire thrillers tot de betere boeken behoort.'
Maarten Moll in Het Parool

'Laat ik vooropstellen dat Verloren zoon de mooist geschreven thriller is die ik in tijden las. Al in het eerste hoofdstuk krijgt de lezer een prachtige sfeertekening met een fijn rauw randje te zien, waardoor hij (m/v) - natuurlijk mede dankzij het gruwelijke slot - niet anders kan dan verder lezen. Ook hierna zijn er regelmatig traktaties op prachtzinnen, zoals ‘Stilstand was geen achteruitgang, het was levend dood zijn.’ en ‘Waar een stilstaand uur ’s ochtends frisheid en sprankeling beloofde, betekende het ’s avonds verlangen en melancholie.’ Sterker nog, Lieneke Dijkzeul is nergens in dit boek te betrappen op een zwakke of overbodige frase. Dat is haar kwaliteit.'
Remko Meddeler op Ezzulia.nl

'In Verloren zoon vallen de complexe relaties op: tussen vader en zoon, man en een veel jongere vrouw, dominante man en onderdanige vrouw, vader en dochter.
Lieneke Dijkzeul analyseert deze relaties heel nauwkeurig. Zakelijk zonder kil te worden. Warm en betrokken zonder sentiment. En precies genoeg woorden, niet te veel en niet te weinig. Het lijkt wel of Lieneke Dijkzeul alle woorden en zinnen zorgvuldig op een weegschaaltje weegt alvorens ze op te schrijven.
Er zijn thrillerauteurs die zo mooi schrijven dat de plot, het pageturnergehalte en de bijbehorende spanning in gevaar komt. Gelukkig is daar bij Lieneke Dijkzeul geen sprake van.
Verloren zoon is een spannende, goedgeschreven, echte literaire thriller. Het zou mooi zijn, na de vele nominaties voor haar eerdere boeken, als Lieneke Dijkzeul voor Verloren zoon een mooie prijs in ontvangst zou kunnen nemen: de Gouden Strop of de Diamanten Kogel. Het boek verdient het zeker.'
Natascha van der Stelt op Crimezone.nl

'Zelden een thriller of politieroman gelezen die het predikaat 'literair' zo verdient als Verloren zoon van Lieneke Dijkzeul.
In eerste instantie lijkt Verloren zoon geen vrouwenthriller, het boek gaat vooral over mannen, voornamelijk mannen die de vijftig al enige tijd gepasseerd zijn en om uiteenlopende redenen worstelen met de zin van het leven. Onder hen ook inspecteur Paul Vegter die uitblinkt in mannelijke onhandigheid wat betreft zijn prille relatie met de getraumatiseerde Renée. Daarnaast weet hij zich geen raad met zijn zwangere dochter die haar moeder niet graag vervangen ziet.
Stef, de echtgenote van Paul, is weliswaar overleden, maar blijkt tussen de regels door de eigenlijke hoofdpersoon van Verloren zoon. Naast haar staan nog een aantal vrouwen die om verschillende redenen afwezig zijn of dreigen weg te vallen.
Paul Vegter houdt ondanks zijn onhandigheid altijd zijn klasse, een klasse die Lieneke Dijkzeul ook moet bezitten om dit zo mooi op te schrijven. Maar ook de levens van de mannen die minder klasse hebben kan ze goed onder woorden brengen. Met zoveel respect. Heel knap gedaan.'
Annette op VrouwenThrillers.nl

’Het psychologisch spel blijft fascinerend, sterker nog je voelt mee met de dader. Actueel thema over wat wanhoop met een mens kan doen.’
Esta

 ‘Lieneke Dijkzeul heeft weer een razendspannende thriller geschreven.’
Libelle

 ‘Dijkzeul blinkt uit in compacte beschrijvingen en het verbinden van verschillende verhaallijnen, die uiteindelijk naadloos samensmelten tot vakkundige whydunits. Haar sterk ontwikkelde observatievermogen tilt haar boeken naar een welhaast Brits niveau.’
Trouw